wat is seppuku
verschil tussen seppuku en harakiri
hoe wordt seppuku uitgevoerd
wie pleegde als laatste seppuku
welk zwaard wordt gebruikt voor seppuku
Wat is seppuku? Hoe wordt seppulu uitgevoerd? Als u hier bent, stelt u zichzelf waarschijnlijk al deze vragen. Wij zijn gepassioneerd door het Japanse universum en dat zullen we hier allemaal zien!
Dus u zult leren:
Vaak aangeduid als “hara-kiri” in het Westen, is “seppuku” een vorm van rituele zelfmoord die zijn oorsprong vindt in de oude samoerai strijdersklasse van Japan. De macabere daad houdt meestal in dat men zichzelf met een kort zwaard in de maag steekt, de maag opensnijdt en het lemmet omhoog draait om een fatale wond te veroorzaken.
Sommige seppuku-beoefenaars lieten zichzelf langzaam sterven, maar meestal riepen zij de hulp in van een “kaishakunin”, of tweede man, die hun hoofd afsneed met een katana zodra zij hun eerste snede hadden gemaakt. Het hele proces ging gepaard met een grote ceremonie. Naast andere rituelen dronk de veroordeelde vaak sake en componeerde hij een kort “doodsgedicht” voordat hij het mes pakte.
Geschiedenis van Seppuku
- Wat is seppku
- Hoe wordt het gemaakt?
- Welk zwaard wordt gebruikt?
- Waarom wordt het gemaakt?
Laten we het nu uitzoeken!
Wat is seppuku?
Seppuku ontwikkelde zich in de 12e eeuw als een manier voor samoerai om een eervolle dood te verkrijgen. Zwaardvechters beoefenden dit ritueel om niet gevangen te worden genomen na een nederlaag op het slagveld, maar het diende ook als protestmiddel en uiting van verdriet over de dood van een vereerde leider.
Het begin
Vanaf de jaren 1400 werd seppuku een gebruikelijke vorm van doodstraf voor samoerai die misdaden hadden begaan. In alle gevallen werd het gezien als een daad van extreme dapperheid en zelfopoffering die de Bushido belichaamde, de oude samoerai krijgercode. Er was zelfs een vrouwelijke versie van seppuku genaamd “jigai”, waarbij de keel werd doorgesneden met een speciaal mes genaamd “tanto”.
Term Seppuku
Seppuku, (Japans voor “zelfontbering”) ook bekend als hara-kiri, wordt ook wel gespeld als harakiri, de eervolle methode om zichzelf van het leven te beroven, beoefend door mannen van de samoerai (militaire) klasse in het feodale Japan. Het woord hara-kiri (letterlijk “de buik doorsnijden”) is weliswaar algemeen bekend bij buitenlanders, maar wordt zelden gebruikt door Japanners, die de voorkeur geven aan de term seppuku (in het Japans geschreven met dezelfde twee Chinese karakters, maar in omgekeerde volgorde).
Verschil tussen Seppuku en Hara-kiri
Harakiri (腹切り) komt van Hara (腹) wat “maag” betekent. Hara is de “Kun” lezing van de Chinese kanji 腹
Kiri (切り) is de infinitiefvorm van het werkwoord Kiru (切) dat “snijden” betekent. Kiru is de “Kun”-lezing van de Chinese kanji 切.
Het is de eerste vorm van zelfmoord plegen door op een afschuwelijke manier in je maag te snijden, van links naar rechts, van boven naar beneden, alsof je een kruis in je maag hebt gesneden. Je ligt dan in je ellende tot je sterft van het bloeden en de pijn.
Dit gebeurt meestal op het slagveld (bijvoorbeeld, je leger is verpletterd en je heer gedood, en je staat op het punt gevangen genomen te worden door vijandelijke troepen) of in andere gevallen, wanneer je niet de luxe hebt van een lekkere theeceremonie met een secondant om je lijden te beëindigen.
Aan de andere kant gebruikt Seppuku (切腹) dezelfde karakters – maar met de “ON” lezing – 切 is Setsu en 腹 is Huku. Als je ze combineert, wordt de lezing Setsupuku of Seppuku (せっぷく).
Seppuku is de officiële rituele vorm van harakiri, die aan het hof werd gebruikt wanneer een samoerai zichzelf te schande maakte en boete moest doen aan zijn heer.
Het is een meer “menselijke” manier van zelfmoord plegen, omdat je een tweede man (kaishakunin – 介錯人) hebt die je hoofd afhakt nadat je de eerste snede hebt gemaakt, en je uit je lijden verlost. U kunt ook een laatste kopje sake drinken om mee te nemen naar de onderwereld.
Hoe wordt Seppuku uitgevoerd?
De juiste methode om deze daad te plegen, die in de loop van verschillende eeuwen werd ontwikkeld, bestond erin een kort zwaard in de linkerkant van de buik te steken, het lemmet zijwaarts naar rechts te trekken en het dan naar boven te draaien.
Het werd als voorbeeldig beschouwd om nogmaals onder het borstbeen te steken en op de eerste snede te drukken, om vervolgens de keel te doorboren.
Omdat het een uiterst pijnlijke en langzame manier was om zelfmoord te plegen, werd het onder Bushidō (krijgscode) geprefereerd als een effectieve manier om de moed, zelfbeheersing en sterke vastberadenheid van de samoerai te demonstreren en de oprechtheid van zijn doel te bewijzen.
Welk zwaard voor Seppuku?
Het belangrijkste wapen was het samoeraimes, tantō genaamd, of het korte zwaard, wakizashi genaamd. Een samoerai die seppuku wilde uitvoeren nam het wapen, opende zijn kimono en stak het lemmet in zijn buik. Hij maakte een diepe snede van rechts naar links.
Details van de Seppuku-methode
Verplichte seppuku verwijst naar de methode van de doodstraf voor samoerai om hen de schande te besparen onthoofd te worden door een gewone beul. Deze praktijk bestond vanaf de 15e eeuw tot 1873, toen ze werd afgeschaft.
Er werd veel belang gehecht aan de correcte uitvoering van de ceremonie. Het ritueel vond meestal plaats in aanwezigheid van een getuige (kenshi) die door de autoriteit die het doodvonnis uitsprak was gestuurd.
De gevangene zat meestal op twee tatami matten, en achter hem stond een tweede (kaishakunin), meestal een familielid of vriend, met getrokken zwaard.
Een kleine tafel met een kort zwaard werd voor de gevangene geplaatst. Een ogenblik nadat hij zichzelf had gestoken, sloeg de tweede in bevel op zijn hoofd. Het was ook gebruikelijk dat de tweede in bevel hem onthoofde terwijl hij naar het korte zwaard greep, zijn gebaar symboliseerde dat de dood door seppuku was.
Vormen van Seppuku
Er waren twee vormen van seppuku: vrijwillige en verplichte. Vrijwillige seppuku ontwikkelde zich tijdens de oorlogen van de 12e eeuw als een methode van zelfmoord die vaak gebruikt werd door krijgers die, verslagen in de strijd, ervoor kozen om de schande van het in handen vallen van de vijand te vermijden.
Zoals eerder vermeld, beoefende een samoerai soms seppuku om zijn trouw aan zijn heer te tonen door hem te volgen in de dood, om te protesteren tegen een beleid van een meerdere of de regering, of om boete te doen voor plichtsverzuim
Hoe vaak komt seppuku voor?
Er zijn veel gevallen van vrijwillige seppuku in het moderne Japan. Een van de bekendste betreft een aantal militaire officieren en burgers die deze daad begingen in 1945, toen Japan aan het eind van de Tweede Wereldoorlog een nederlaag tegemoet ging.
Een zeer pijnlijke manier om zelfmoord te plegen
De Japanse samoerai traditie van Seppuku is een van de meest gruwelijke en pijnlijke manieren om iemands leven te beëindigen. De praktijk omvat een zeer geritualiseerd proces waarbij men zichzelf met een dolk opensnijdt en doodbloedt of een leeftijdsgenoot vraagt het karwei af te maken door hem of haar te onthoofden.
Populair geval
Het beroemdste geval in de recente geschiedenis is wellicht Yukio Mishima, de beroemde romanschrijver en Nobelprijsgenomineerde, die in 1970 rituele seppuku pleegde nadat hij een mislukte staatsgreep tegen de Japanse regering had geleid.
Bekendste voorbeeld
Misschien wel het bekendste voorbeeld van verplichte seppuku is het verhaal van de 47 rōnin, dat dateert uit het begin van de 18e eeuw. Dit incident, beroemd in de Japanse geschiedenis, vertelt hoe de samoerai, meesters (rōnin) geworden door de verraderlijke moord op hun heer (daimyo), Asano Naganori, zijn dood wreekten door de daimyo Kira Yoshinaka (een dienaar van de shogun Tokugawa Tsunayoshi) te vermoorden, die zij verantwoordelijk hielden voor de moord op Asano.
Vervolgens beval de shogun alle deelnemende samoerai om seppuku te plegen. Het verhaal werd al snel de basis van het populaire en duurzame Kabuki-drama Chūshingura, en het werd vervolgens verbeeld in vele andere toneelstukken, films en romans.
Oorsprong van Seppuku
Seppuku (d.w.z. rituele zelfmoord door onthoofding, gepopulariseerd in de westerse asharakiri) is al jaren een populair thema in de Japanse literatuur en het theater.
Het is een zeer oude traditionele vorm van zelfmoord onder de samoeraiklasse in Japan gedurende eeuwen. In het Westen bestaat de neiging om suïcidaal gedrag te begrijpen in termen van psychologische en psychiatrische theorieën.
Seppuku in Japan is in de Japanse sociaal-culturele traditie gekoesterd als een van de sociaal en cultureel voorgeschreven en positief gesanctioneerde rolgedragingen in hiërarchische organisaties en in zeer formele en nauw verwante menselijke groepen en klassen.
Seppuku mag dan uiterst zeldzaam zijn geworden in het hedendaagse Japan, maar het soort zelfmoord dat met de uitvoering van zijn rol wordt geassocieerd lijkt nog steeds voort te duren, zelfs in de twintigste eeuw.
Daarom stelt de studie van seppuku ons in staat de unieke culturele traditie en “esthetiek van de dood” beter te begrijpen in een overigens zeer technologische en robuuste industriële samenleving. Uiteindelijk is seppuku een van de sleutels tot het begrijpen van de diepe relatie tussen zelfmoord en cultuur in Japan.
Seppuku en de Tweede Wereldoorlog
Dit eeuwenoude gebruik was ooit gebruikelijk in het Japanse leger, en het is pas na de Tweede Wereldoorlog dat het voorgoed (of bijna) lijkt te zijn afgeschaft. Zoals de tradities van veel culturen in de Oude Wereld, was het verdwijnen van Seppuku het gevolg van de gedwongen opening van Japan voor de buitenwereld in de 19e eeuw.
Daarvoor was Japan gesloten voor een groot deel van de westerse wereld en had het slechts af en toe contact met Chinese en Nederlandse handelsschepen.
Samoerai tegen de wereld
Pas toen de Europeanen en Amerikanen eindelijk voet aan de grond kregen in de handel met Japan, begon de omslag naar de moderne samenleving. In deze periode begon de Japanse regering te hervormen en ondervond daarbij weerstand van de samoerai.
Het was niet ongewoon voor de samoerai om buitenlanders of degenen die met hen handelden te doden. En toen keizer Kōmei in 1863 het bevel gaf om “alle barbaren” (westerlingen) te verdrijven, voerden de samoerai de verdrijving gewillig uit met hun katana’s.
Dit leidde tot een incident in 1868, toen samoerai soldaten 11 ongewapende Franse zeelieden doodden die in de kustplaats Sakai waren om handel te drijven. De Franse consul in Japan, Leon Roches, wilde gerechtigheid en stond erop dat de samoerai werden geëxecuteerd.
Samoerai eer
Léon Roches ging ervan uit dat de samoerai zou worden geëxecuteerd door onthoofding of door een vuurpeloton en stuurde een van zijn kapiteins, Bergasse du Petit-Thouars, om getuige te zijn van de executie.
Wat du Petit-Thouars in plaats daarvan zag, waren samoerai die naar buiten kwamen en één voor één het oude Japanse ritueel van seppuku uitvoerden, gevolgd door een bijzonder slecht geassisteerde onthoofding door hun gelijken. De gebeurtenis was voldoende om de executie van de 20 mannen die tot 11 zelfmoorden waren veroordeeld tegen te houden.
Het incident maakte westerse diplomaten in Japan duidelijk dat seppuku voor de samoerai geen afschrikmiddel was om buitenlanders te doden.
Uiteindelijk werd een keizerlijk decreet uitgevaardigd waarin stond dat samoerai die buitenlanders doodden uit hun rang zouden worden ontzet en dienovereenkomstig zouden worden gestraft. Dit betekende dat zij niet de eer zouden hebben hun leven te beëindigen met seppuku.
Seppuku zou echter weer opleven tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen Japanse officieren ervoor kozen zichzelf met hun zwaard te doden in plaats van zich over te geven aan de geallieerden.
Einde van seppuku
Seppuku verloor aan populariteit met het verval van de samoerai aan het eind van de 19e eeuw, maar de praktijk verdween niet geheel. De Japanse generaal Nogi Maresuke werd in 1912 onthoofd uit loyaliteit aan wijlen keizer Meiji, en veel troepen verkozen later tijdens de Tweede Wereldoorlog het zwaard boven overgave.
Maar met de geallieerde overname van Japan en de goedkeuring door het land van de grondwet van Japan in plaats van de Meiji grondwet, onderging Japan een nieuwe culturele omwenteling.
De keizer werd slechts een boegbeeld en er kwam een parlementaire regering, waardoor seppuku een traditie werd die geen plaats had in het Japan van de tweede helft van de 20e eeuw.
Deze tradities doen denken aan de Vikingtradities om een Vikingbijl te gebruiken voor offers en zelfmoorden. Hieruit blijkt dat elke cultuur haar wapen anders gebruikt om haar eer te bewijzen.
